A lingua mais difícil de falar e o runqueiro

Dada a escaseza de novas no Val de Rao (prácticamente valeiro pola semá), como non sexa a derradeira "razzia" dos cazadores nos montes ( é unha maneira de falar), ou a neve que caeu estos últimos días, canso de non dar pancada, onte adiqueime a pescudar pola arañeira na procura de unhas dúbidas e sospeitas que eu tiña, e atopei esto no blogue de Arredemo. É certo, o galego é unha das linguas mais difíciles de falar, e iría eu mais alén: é tamén unhas das mais doadas de esquecer. Algúns lembraredes noutrora, sendo cativos aínda, cómo despois de merendar un bon taragoxo de pan con chiculate, os nosos devanceiros nos contaban contos de bruxas e meigas, do lobo e do papón que nos deixaban pampos, literalmente abraiados. Tamén nos contaban outras cousas como o conto do runqueiro, que non por coñecido é menos esclarecedor:
Pois señor, isto éralle un homiño de un dos nosos pobos que fora a Madrid a traballar, e estivera unhos poucos meses polos madriles, cando tornou ó pobo xa se afixera a outra fala, e esqueicera todos os nomes das nosas cousas, el facíase de novas e iba preguntando:
-Y esto como se chama?
-Navalla- lle contestaba o seu pai.
- Y esta ferramenta, que nombre ten?
-Eso é unha fouce- lle volvía a retrucar con pacencia.
- Y esa cousa, que nombre le dan eiqui?.
Xa canso de tanta inquisición, o pai díxolle:
-Porque non a pisas, e ela mesma che dirá como se chama.
Esto fixo o homiño, dándolle unha boa pisada nas gallas, de tal xeito que o mango se levantou e deulle na testa, ó que o bon rapazolo recuperou nun intre a memoria, e dixo todo anoxado:
-Condenado runqueiro!!.
Polo que se deduce que sempre fomos algo fracos de memoria, xa despois de custarmos aprender a lingua mais difícil do mundo.